Στην εποχή που διανύουμε, το να μοιραζόμαστε το υστέρημα μας, είναι επιτακτική ανάγκη, άλλωστε το μόνο που μας έχει απομείνει είναι η ανθρωπιά και η αξιοπρέπεια.
Αν η Ελλάδα μας, δεν έχει γεμίσει, ακόμα, άστεγους, επαίτες, ανθρώπους ανήμπορους να φροντίσουν τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους, είναι γιατί ακόμα υπάρχει η ανθρωπιά ανάμεσα μας και μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων νοιάζεται, για το πεινασμένο, τον άστεγο, νοιάζεται για τα παιδιά που αν και βρίσκονται στο σχολείο τους, το μικρό τους μυαλό βρίσκεται σε μια φέτα ψωμί που μπορεί να τους απαλύνει τη πείνα…
Η Εκκλησία από τη πλευρά της κάνει ότι μπορεί για να απαλύνει το πόνο και τη δυστυχία που κρύβεται πίσω από τους τοίχους των σπιτιών… αλλά η αξιοπρέπεια που μας διέπει σαν Λαό, μας αναγκάζει να μην μοιραστούμε το πόνο μας και τον κλείνουμε μέσα στο σπίτι μας… Εκεί είναι που ο ρόλος της Εκκλησίας, είναι πρωτεύων και διακριτικός.
Βοηθάει αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες… 
Ο κάθε Πάτερ, στο τόπο του παίζει πλέον το ρόλο του «κοινωνιολόγου», εντοπίζει το πόνο και προσπαθεί να τον απαλύνει, με απόλυτη διακριτικότητα, άλλωστε οι συνάνθρωποί μας, τουλάχιστον, αξίζουν να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους.
Στο Ρουσσοσπίτι, πρέπει να σημειωθεί η αξιέπαινη προσπάθεια του Πολιτιστικού Συλλόγου, όπου διοργάνωσε, τη Κυριακή 18 Αυγούστου, μια όμορφη βραδιά Αλληλεγγύης και Ανθρωπιάς.
Αντί εισιτηρίου, μια σακούλα με τρόφιμα και φάρμακα ήταν αρκετά. Αρκετά για να πιούμε ένα κρασί στην υγειά αυτού του τόπου και να ανακουφίσουμε το πόνο των συνανθρώπων μας, που στο κάτω – κάτω είναι και δικός μας πόνος.
Όλα τα τρόφιμα και τα φάρμακα που μαζεύτηκαν, δόθηκαν στην Εκκλησία μας, στα χέρια του Πατέρα Χριστόφορου, που και εκείνος δίνει τον αγώνα του, για να τα διαχειριστεί όπως πρέπει.
Το να πονάς εσύ, είναι ένα πράγμα που ίσως να μπορείς να αντέξεις. Το να πονάς συνέχεια, μέσα από το πόνο των άλλων και να προσπαθείς να τους απαλύνεις το πόνο, αυτό θέλει καρδιά και σίγουρα αυτό είναι που διαθέτουν οι Πατέρες τις Εκκλησίας μας, μαζί και ο δικός μας Πατέρας Χριστόφορος.
Η προσπάθεια του Πολιτιστικού Συλλόγου, αγαπητοί μου φίλοι, μόλις άρχισε, μπορούμε να συνεχίσουμε να αφήνουμε στην Εκκλησία μας, τρόφιμα και φάρμακα από το υστέρημα μας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πάνω από όλα, είμαστε Άνθρωποι και στο πόνο Πρέπει να γινόμαστε Ένα, μία Δύναμη μία Ελπίδα.
